Dyplomacja cyfrowa: non-paper Niemiec, Polski i czterech innych państw UE
#cyberdyplomacy #dyplomacjacyfrowa #cyfryzacja #non-paper #dokument #UE
W nieoficjalnym dokumencie (tzw. non-paper) z 19.11.2020 r. sześć państw członkowskich UE (Estonia, Francja, Niemcy, Polska, Portugalia, Słowenia) postuluje odnowienie unijnej strategii w zakresie dyplomacji cyfrowej.
W dokumencie zwrócono uwagę na rozwój sfery cyfrowej i nowych technologii: sztucznej inteligencji (SI), Internetu rzeczy czy sieci 5G. Wobec coraz większej strategicznej konkurencji pomiędzy państwami w cyberprzestrzeni, sygnatariusze dokumentu przestrzegają przed efektem decouplingu i w konsekwencji podziału globalnego Internetu na strefy wpływów; postulują jednocześnie jasne zdefiniowanie przez UE swojej roli w cyfrowej rywalizacji, z zachowaniem wartości i interesów: praw człowieka, dobrobytu gospodarczego, bezpieczeństwa i cyfrowej suwerenności. Spójna polityka UE w cyberprzestrzeni powinna służyć realizacji celów w ramach WPZiB.
Sygnatariusze wyrazili też zaniepokojenie stosowaniem technologii do monitoringu i kontroli społeczeństw, cenzury, ograniczania wolności, naruszania idei wolnego, otwartego globalnego Internetu oraz budowaniem alternatywnego Internetu regulowanego przez państwo ‒ co jest pośrednim nawiązaniem do polityki Chin.
Instrumenty i narzędzia dyplomacji cyfrowej zaproponowane w dokumencie:
- Zwalczanie cyberprzestępczości zgodnie z konwencją Rady Europy o cyberprzestępczości z 2001 r.;
- Zaangażowanie UE w proces ustanawiania norm i prawnych uregulowań działalności państw w cyberprzestrzeni, w tym na forum organizacji międzynarodowych. Poparcie dla ustanowienia Programme of Action (PoA) w tym zakresie w ramach ONZ;
- Zaangażowanie UE w procesy ustalania standardów technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), np. w zakresie partnerstw publiczno-prywatnych;
- W przypadku ataku cybernetycznego ‒ zdecydowane stosowanie środków zawartych w dokumencie Cyber Diplomacy Toolbox (przyjętym przez Radę UE w 2017 r.), podzielonych na 5 kategorii: prewencyjne, współpracy, stabilizacji, restrykcyjne oraz wspierania państw członkowskich w prawnych reakcjach na ataki. Dalsze rozwijanie i ulepszanie tych środków;
- Wspieranie przez UE potencjału państw trzecich w cyberprzestrzeni z zachowaniem interesów i wartości UE; prowadzenie konsultacji i platform dialogu cyfrowego z państwami trzecimi;
- Angażowanie sektora prywatnego, publicznego, społeczeństwa obywatelskiego, świata nauki; dalsze inwestowanie w badania nad cyberbezpieczeństwem, np. w ramach unijnego programu Horizon. (TM)
https://data.consilium.europa.eu/doc/document/ST-9916-2017-INIT/en/pdf